Kobieto, puchu marny… pisał romantyczny wieszcz, który kobiecie poświęcił niezliczone strofy poetyckich refleksji. Zresztą, nie tylko on. Większość twórców tego okresu poszukiwała w przedstawicielkach płci pięknej niewinnej dziewicy, bogini bez skazy, choć rozbudzającej zmysły. Mickiewiczowski bohater znacznie uprościł to, co można powiedzieć o kobiecie, ukazanej w literaturze romantyzmu. Na kartach dzieł pojawiają się przecież, zarówno anioły, jak i demony, uległe Zosie i buntownicze Balladyny, salonowe Telimeny i pustelnicze Aldony. Warto zatem uwierzyć słowom George’a Bernarda Shawa, który twierdził, że z kobietami zmiennymi łatwiej jest wytrzymać niż z nudnymi.
Zapraszamy do przekonania się o tym, podczas oglądania kolejnego nagrania, wpisującego się w obchody Roku Polskiego Romantyzmu: https://www.youtube.com/watch?v=GRfaJuFsCfY
